fbpx

Co leczymy

Depresja

Depresja jest cierpieniem. Nic nas nie cieszy, nic się nie chce, nie ma nadziei, są czarne myśli. Depresji towarzyszy lęk i bezsenność oraz szereg innych objawów chorobowych.

Boli dusza i ciało. Ciężko jest podejmować decyzje. Depresja jest chorobą. Depresję można i trzeba leczyć. Lekarzem, który leczy depresję jest specjalista psychiatra.

Leczeniem depresji zajmuje się specjalista. W zależności od nasilenia schorzenia może to być psychoterapeuta. Czasami obok terapii uzasadnione jest włączenie leczenia farmakologicznego, które prowadzone jest przez lekarza psychiatrę. W stanach ciężkich depresji kiedy zagrożone jest życie chorego konieczne jest leczenie na oddziale zamkniętym. Więcej na temat leczenia depresji znajdziesz artykule na naszym blogu: Jak leczyć depresję?

Jej uzupełnieniem może być psychoterapia, którą poprowadzi psycholog – psychoterapeuta. O konieczności jej podjęcia decydują wspólnie lekarz psychiatra z pacjentem. Im wcześniej rozpoznana depresja i wdrożone prawidłowe leczenie, tym większa szansa na szybką poprawę.

Objawy depresji (nie muszą występować wszystkie):

  • nic nie cieszy;
  • przedłużające się przygnębienie, długotrwale obniżony nastrój;
  • brak zadowolenia z życia, niechęć do życia;
  • utrata zainteresowań;
  • ciągłe zmęczenie;
  • niechęć do pracy;
  • niechęć do wykonywania codziennych czynności;
  • pogorszenie pamięci;
  • trudności w koncentracji;
  • zamartwianie się;
  • myśli samobójcze;
  • unikanie spotkań towarzyskich;
  • nadmierne picie alkoholu, często samotnie;
  • poczucie wewnętrznego niepokoju i napięcia;
  • wczesne budzenie się, płytki sen;
  • lęk przed nadchodzącym dniem;
  • złe samopoczucie rano;
  • brak apetytu, utrata wagi;
  • zaparcia, zasychanie w ustach;
  • bóle głowy, bóle różnych grup mięśniowych.

Odczuwasz lęk, niepokój, napięcie? Być może dokuczają ci zaburzenia lękowe dawniej nazywane nerwicami.

CO BYWA ŻRÓDŁEM TYCH STANÓW?

Źródłem mogą być zwykłe, codzienne sytuacje, co jest dla Ciebie tym bardziej deprymujące, że wiesz, że nie powinny mieć miejsca:

 

  • samodzielne wyjście z domu,
  • niepokój, podczas podróżowanie w komunikacją miejską,
  • wystąpienie przed grupą ludzi,
  • konieczność skorzystania z publicznej toalety.

Nerwice, czyli zaburzenia lękowe

Bezsenność i zaburzenia snu

Jeśli miewasz kłopoty ze snem przynajmniej trzy razy w tygodniu przez co najmniej miesiąc, a niewłaściwa jakość Twojego snu przekłada się na samopoczucie oraz funkcjonowanie w ciągu dnia, możemy mówić o zaburzeniach snu.

Bezsenność przygodna i krótkotrwała może przytrafić się każdemu z nas, bez względu na wiek. Znacznie większym problemem jest jednak bezsenność przewlekła, która może rozwinąć się z zaburzeń przejściowych, ale niekiedy jest wynikiem przedłużającego się stresu, lęku lub występuje bez uchwytnego powodu.

Choroba afektywna dwubiegunowa polega na tym, że na jednym z biegunów znajdują się zaburzenia depresyjne a na drugim stany maniakalne, stany pobudzenia, które stanowią przeciwieństwo depresji.

Choroba afektywna dwubiegunowa jest przyczyną częstych zmian nastroju. Często wiąże się z szybko zmieniającym się tokiem myślenia czy zasobem energii, przez co leczenie choroby dwubiegunowej jest dość trudne i wymaga uważnego specjalisty i zazwyczaj pomocy psychiatry.

 

Objawy choroby dwubiegunowej są różne u różnych osób – niektórzy są bardziej podatni na manię, są bardzo pobudzeni, mają mnóstwo energii, podczas gdy inni są bardziej dotknięci zaburzeniami i spadkiem nastroju.

CHAD – Choroba Afektywna Dwubiegunowa

Objawy CHAD:

  • nagłe spadki energii,
  • lekkomyślne działania,
  • bezsenność,
  • drażliwość,
  • wybuchy niekontrolowanych impulsów,
  • złudzenia i omamy (w ciężkiej postaci).

Leczenie CHAD jest długie i trudne, gdyż w chorobie tej obserwuje się częste nawroty. W leczeniu CHAD potrzebna jest pomoc psychoterapeuty i leczenie farmakologiczne.

Zaburzenia osobowości

O zaburzeniach osobowości mówimy wówczas, gdy sposoby przeżywania czy doświadczania przez Ciebie rzeczywistości są mało elastyczne, nie pozwalają Ci dostosowywać się do nieuchronnie następujących zmian.

Wskutek tego doświadczasz lęku, smutku, złości albo innych nieprzyjemnych i dezorganizujących emocji w sytuacjach dla innych ludzi niezrozumiałych. Miewasz kłopot by nad tymi emocjami zapanować lub je wyrazić w sposób adekwatny.

Osobowość to zespół Twoich cech psychicznych, które pomagają Ci dostosować się do zmieniających warunków życia.

 

Gdy zwiększa się tempo lub nasilenie stresu związanego z życiem, co w dzisiejszych czasach jest dość powszechne, Twoja zdolność adaptacji może być wystawiona na próbę.

Zaburzenia psychiczne wieku podeszłego

U osób w podeszłym wieku, poza doświadczeniem i dojrzałością, które stanowią atuty tego etapu życia, mogą pojawiać się nieznane wcześniej odczucia, np.:

  • drażliwości,
  • chwiejność emocjonalna,
  • lęk,
  • niepokój,
  • wahania nastroju,
  • poczucie dekoncentracji,
  • kłopoty z pamięcią i myśleniem,
  • obawy o bezpieczeństwo swoje lub bliskich.
Niestety ludzki mózg, podobnie jak wszystkie pozostałe organy podlega procesowi starzenia się.

Z wiekiem coraz trudniej jest mu adaptować się do stresu związanego z życiem. W takich sytuacjach warto jest skontaktować się z psychoterapeutą.

Problem uzależnień dotyczy współcześnie coraz większej grupy osób.

Obserwujemy uzależnienia od:

  • substancji, np.: alkohol, leki, narkotyki,
  • zachowań, określanych niekiedy nałogowymi, np.: hazard, zakupy, seks, korzystanie z sieci, czy nawet praca.

Gdy substancje lub podejmowane przez nas zachowania służą regulacji naszego samopoczucia, gdy mamy problem by regulować swoje emocje i zachowanie w inny sposób, warto zasięgnąć konsultacji specjalisty.

Uzależnienia

Niekiedy wspomniane zachowania uzależnieniowe są konsekwencją obecności innych problemów czy zaburzeń psychicznych. 

Maskują ich obecność lub odwrotnie pozostają w tle innych skarg wyrażanych przez pacjenta. Zdarza się, że zachowania uzależnieniowe stają się swego rodzaju samoleczeniem wynikającym z braku właściwej diagnozy czy dostępnych środków pomocy i wsparcia.

Psychoterapeuta będzie w stanie zdiagnozować i pokierować dalszym, zwykle wielokierunkowym postępowaniem.

Schizofrenia w naszym społeczeństwie pozostaje nadal bardzo wstydliwym tematem. Większość z nas boi się tej choroby.

Czym więc jest schizofrenia? To coś w rodzaju rozszczepienia pomiędzy tym, co chory myśli, robi i czuje.

Najczęściej przejawia się niedostosowaniem do sytuacji uczuć oraz zachowania. W konsekwencji dochodzi do zaburzenia funkcjonowania i rozpadu osobowości danej osoby.
Nie potrafi ona krytycznie i realistycznie ocenić własnej osoby, otoczenia oraz kontaktów z innymi ludźmi. Nieświadomie ucieka od świata zewnętrznego, odsuwa się od bliskich dotąd ludzi.

Ich zachowanie może wydawać się niezrozumiałe, dziwaczne dla osób, które ich nie znają ale bliskim niekiedy zmiana ta umyka. Pojawia się nieokreślony lęk, dziwne przekonania i wypowiedzi.

Schizofrenia i inne zaburzenia psychotyczne

Niekiedy wydaje się, że taka osoba rozmawia z kimś, prowadzi dialog mimo że nikogo nie ma w pobliżu. Zdarzają się okresy braku aktywności, zamyślenia, braku obecności, zastygnięcia.

Bardzo ważne jest szybkie zareagowanie i udzielenie choremu odpowiedniej pomocy. Odwlekanie tej decyzji działa na niekorzyść tak pacjenta i jego bliskich.

Wady wymowy

Wada wymowy, czyli dyslalia, to jedno z najczęściej występujących zaburzeń mowy.

Polega ona na deformacji lub zniekształcaniu głosek, zastępowaniu głosek innymi lub opuszczaniu głosek w wyrazie. To niemożność wymawiania jednego, kilku czy kilkunastu dźwięków.

Jakie wady wymowy występują najczęściej?

  • seplenienie,
  • rotacyzm , czyli nieprawidłowa realizacja głoski “r”
  • nieprawidłowa realizacja innych głosek (tetacyzm – dotyczny głoski „t”, kappacyzm – głoski „k”, gammacyzm – głoski „g” itp),
  • mowa bezdźwięczna,
  • nosowanie.

Wady wymowy bardzo często bywają przyczyną niepowodzeń szkolnych, mogą doprowadzić do trudności dydaktycznych takich jak: dysleksja, dysgrafia, później dysortografia.


Według szkoły naszych babć problem wad wymowy jest typowy dla dzieci i mija sam, z wiekiem. Niestety takie podejście sprzyja utrwalaniu wady wymowy i powoduje, że jej likwidacja będzie wymagała więcej czasu i pracy. Z tego względu nie należy zwlekać z wizytą u logopedy w celu prawidłowej oceny stanu mowy dziecka. Warto skorzystać z konsultacji jak najwcześniej.


Odpowiednio wcześnie podjęta terapia logopedyczna znacznie skraca jej czas!

Kiedy udać się do logopedy:

  • słuchaj własnej intuicji; jeśli niepokoi Cię sposób mówienia waszego dziecka – nie zwlekaj,
  • Twój 3-latek jeszcze nie mówi, a mowa 4-latka odbiega od mowy rówieśników,
  • niepokoi Cię budowa narządów mowy dziecka, np. dostrzegasz krzywe uzębienie lub inne nietypowe rzeczy,
  • jeśli masz wątpliwości, czy dziecko dobrze słyszy,
  • zauważycie u waszego dziecka lekkie zacinanie,
  • jeśli dostrzeżesz, że dziecko powtarza sylaby zwłaszcza na początku wypowiedzi, słowa lub na końcu np. zo-zo-zobacz mamo, lub zobacz mamo-mo-mo.

Jeśli występuje którykolwiek z powyższych symptomów − warto skonsultować to z logopedą. 

Czasami wystarczy jedna wizyta, by rozwiać wszelkie wątpliwości. Jeśli zajdzie taka potrzeba, logopeda dobierze odpowiedni zestaw ćwiczeń i pokaże jak je wykonać w domu.

Zaburzenia mowy

Zaburzenia mowy to nie jest to samo co wady wymowy. O ile wady wymowy mogą mieć charakter nawykowy, o tyle zaburzenia mowy zazwyczaj towarzyszą i są objawami poważniejszych chorób.

Zaburzenia mowy zdecydowanie mogą komplikować pacjentom życie.

Wśród nich wyróżniamy zarówno problemy związane z samym aparatem mowy (czyli np. z funkcjonowaniem mięśni okolic jamy ustnej i gardła), ale i zaburzenia mowy związane z chorobami neurologicznymi a nawet psychiatrycznymi.

Terapia logopedyczna zaburzeń mowy może przywrócić pacjentowi nie tylko radość życia, czy pomoże pozbyć się kompleksów.


Terapia zaburzeń mowy przywraca często możliwość komunikowania się z otoczeniem i zaspokajaniem podstawowych potrzeb.

Rodzaje zaburzeń mowy

ORM

Czyli opóźniony rozwój mowy, stan, w którym poziom mowy dziecka znacznie różni się od poziomu mowy jego rówieśników. Bywa on wynikiem indywidualnego tempa rozwojowego dziecka. Czasem jednak przyczyną może być również niepełnosprawność umysłowa czy uszkodzenia neurologiczne, dlatego niezwykle istotne jest znalezienie przyczyny występowania zaburzenia.

JĄKANIE

Polega na powtarzaniu pojedynczych sylab, słów a niekiedy fragmentów zdań. Typowe dla jąkania jest nietypowo wydłużanie słów oraz występowanie dłuższych przerw pomiędzy kolejnymi wypowiadanymi słowami.

afazja

Zaburzenie mowy, które powstaje na skutek uszkodzenia ośrodków mowy w korze mózgowej (udar mózgu, uraz). Polega na niemożności wyrażania myśli słowami lub też do niemożności rozumienia mowy. Może dotyczyć zarówno dzieci, jak i osób dorosłych które miały wcześniej wykształconą umiejętność mówienia. Najprościej mówiąc wyróżniamy dwa typy afazji: ruchową i czuciową, ale najczęściej mamy do czynienia z afazją mieszaną.

mutyzm

Dziecko nie mówi lub jego mowa jest w znacznym stopniu ograniczona. Częstą przyczyną takiego stanu jest stresująca sytuacja, np. pójście do przedszkola czy nowej szkoły.

MOWA ROZSZCZEPOWA

Nazywana palatolalią, mową podniebienną. Prawie wszystkie osoby z rozszczepem (dzieci i dorośli) cierpią na zaburzenia artykulacji; obserwuje się też objawy opóźnionego rozwoju mowy w zakresie systemu fonologiczno-fonetycznego, czasem również leksykalnego i gramatycznego w zakresie nadawania i odbierania mowy. Rozszczep to wrodzona, nieprawidłowa przestrzeń lub szczelina występująca w wardze górnej, wyrostku zębodołowym i/lub na podniebieniu.

anartria

To całkowita niemożność tworzenia artykułowanych dźwięków, można powiedzieć, że jest to bardziej zaawansowana forma dyzartrii.

oligofazja

To zaburzenie językowe wywołane przez zaburzenia poznawcze, czyli upośledzenie umysłowe. Terapia logopedyczna polega nie tylko na kształceniu mowy, usprawniamy, ćwiczymy wiele innych funkcji, m.in. orientacji przestrzennej, koordynacji wzrokowo-ruchowo-słuchowej, spostrzegania oraz analizy i syntezy wzrokowo-słuchowej.

afonia i dysfonia 

To całkowity lub częściowy bezgłos, zanik głosu wywołany niedowładem mięśni krtani. Do przyczyn zalicza się najczęściej nadmierny wysiłek głosowy, czynniki psychiczne oraz urazy. Afonia wymaga najczęściej interwencji laryngologicznej.

dyzartrię

Problemy, które dotyczą niewłaściwej artykulacji mowy. Dyzartria nie jest chorobą – jest bardzo istotnym objawem choroby. Zazwyczaj jest związane z uszkodzeniem mózgu w wyniku udaru, urazu, z nowotworem ośrodkowego układu nerwowego, chorobami neurologicznymi (SLA, SM) a nawet z boreliozą.

APARKSJA MOWY

Zaburzenie neurologiczne, które charakteryzuje się niezdolnością lub trudnością w wykonaniu znanych ruchów na komendę. W zależności od rodzaju apraksji, chorzy mają trudności z zapięciem guzików, pokazaniem języka czy wypowiadaniem słów.

parafazja

Polega na zachowaniu zdolności płynnego mówienia przy równoczesnym przekręcaniu wyrazów lub używaniu niewłaściwych słów, nieadekwatnych. Występuje przy uszkodzeniu struktur kory mózgowej odpowiedzialnych za mowę: ośrodka Wernickego (dysfazja sensoryczna), np. w wyniku choroby Alzheimera czy udaru niedokrwiennego, i obszaru kory mózgowej położonego peryferycznie od niego (dysfazja sensoryczna transkorowa).